همشهری آنلاین: نخستین اتوبوس ایران به معنای واقعی کلمه، به‌وسیله بازرگان بلژیکی ابتدا در استان گیلان و شهر رشت مورد استفاده قرار گرفت، اما با سپری شدن زمان با در نظر گرفتن قیمت اتوبوس و کرایه آن، زیرساخت های حمل و نقل و سوددهی از نظر اقتصادی مورد قبول واقع نشد و به همین دلیل اتوبوس ذکر شده به یکی از تجار ایرانی با نام معین‌التجار واگذار شد و او هم نقشه تازه‌ای برایش کشید.
این تاجر ایرانی این اتوبوس را به تهران آورد و به جابه‌جایی مسافر در پایتخت ایران پرداخت. به تدریج استقبال از این وسیله نقلیه جدید افزایش یافت و چند تاجر دیگر نیز به وارد کردن اتوبوس‌هایی به ایران اقدام کردند. در همین سال‌ها بود که گروهی از دانمارکی‌ها نیز چند اتوبوس بنزینی وارد ایران کردند و در چند خط مختلف در تهران به جابه‌جایی مسافر مشغول شدند. همه این فعالیت‌ها سبب شد چهره تهران آن روزگار که تا پیش از این فقط درشکه و گاری را به خود دیده بود به ناگاه دگرگون شود.
با اینکه استفاده از اتوبوس برای حمل و نقل مزایای زیادی داشت، اما مشکلاتی را نیز برای شهروندان و مسافران ایجاد می‌کرد. در آن دوران مقررات خاصی در اتوبوسرانی حاکم نبود. اتوبوس‌ها در هر جایی که مسافران می‌خواستند توقف می‌کردند، سازوکار مشخص و یکدستی برای تعیین کرایه موجود نبود و شرکت‌های خصوصی متعددی بدون هیچ گونه هماهنگی به فعالیت مشغول بودند.