مالیات اساساً حول محور جمع آوری و توزیع مجدد پول می‌چرخد. از نگاهی واقع‌بینانه، این بدان معناست که برندگان و بازندگانی حول مالیات وجود دارند، از یک سو ذینفعانی خالص مانند شخصی که با کمک‌های دولتی زندگی می‌کند و طرف دیگر، اهداکنندگان خالص، مثلاً یک برنامه‌نویس سطح بالا که پول زیادی درمی‌آورد. از منظر محاسباتی، مالیات عادلانه به نظر نمی‌رسد زیرا افرادی مانند برنامه‌نویسی که قبلاً ذکر شد، بیشتر از آنچه دریافت می کنند، اعطا می‌کنند. اما آیا این بدان معناست که مالیات یک بازی حاصل جمع صفر است؟ خوب، نه لزوماً. اگر ثروت به طور مؤثر بازتوزیع نشود، آنگاه بله! می توان آن را یک بازی با مجموع صفر در نظر گرفت. به عنوان مثال، فرض کنید سارا 50000 دلار در سال، راشل صفر دلار و جان 25000 دلار درآمد دارند. ساده‌ترین روش این است که مثلاً 30 درصد از همه گرفته شود و کل مبلغ را بر 3 تقسیم کنیم. به عبارت دیگر بیست و دو هزار و پانصد دلار جمع‌آوری می‌شود و هر نفر 7500 دلار دریافت می‌کند. متأسفانه این به وضوح یک بازی حاصل جمع صفر است؛ زیرا برای اینکه راشل پول دریافت کند سارا و جان باید بدون دریافت چیزی در ازای آن پول بدهند. اما اگر دولت به اندازه کافی عاقلانه پول‌ها را خرج کند تا جامعه به عنوان یک کل وضعیت بهتری داشته باشد، مالیات می‌تواند موقعیت‌های برد-برد ایجاد کند. به عنوان مثال، اگر پول زیادی به دست آورید اما قانون و نظمی وجود نداشته باشد، دائماً در ترس زندگی خواهید کرد و کیفیت زندگی شما خوب نخواهد بود. اگر از بُعد محاسباتی فراتر برویم، یک دولت خوب می تواند خدماتی ارائه دهد که کیفیت زندگی را به اندازه‌ای افزایش دهد که ارزش آن را داشته باشد. ذینفعان خالص عاشق دریافت چیزهایی هستند که رایگان می‌دانند، از امنیت، آموزش و خدمات پزشکی گرفته تا نیمکت‌های راحت پارک‌های زیبا و کنسرت‌های تحت حمایت دولت. با این حال، چیزهای کمی در دنیای ما واقعا رایگان هستند و بدیهی است که سقفی برای تمایل مالیات‌دهندگان به مشارکت وجود دارد. بنابراین همه چیز به یافتن تعادل مناسب بین میزانی که مردم را وادار می‌کنید پرداخت کنند و آنچه در ازایش دریافت می‌کنند، بستگی دارد.