سومین انقلاب صنعتی که به انقلاب دیجیتال نیز معروف است، احتمالاً در سال ۱۹۴۷ با اختراع ترانزیستور آغاز شد. این انقلاب کامپیوتر را معرفی کرد که به ما در پردازش اطلاعات کمک می‌کند، اینترنت و تلفن‌های همراه که به ما کمک می‌کنند به طور موثر ارتباط برقرار کنیم، و به طور کلی، ما را قادر می‌سازند تا بهره‌وری بیشتری داشته باشیم. انقلاب صنعتی چهارم، که بسیاری معتقدند شروع شده است، توسط اینترنت اشیا، هوش مصنوعی و غیره به وجود آمده است. این انقلاب با ماشین‌های به اصطلاح هوشمند به وجود می‌آید که به جای افزایش بهره‌وری ما، ممکن است جایمان را بگیرند. این عقیده ممکن است مقداری «مالتوسی» به نظر برسد، همان‌طور که مردم در همان انقلاب اول انگلستان از نابودی شغل‌های قبلی ترسیدند، اما نهایتاً شغل‌های جدید وضع همه را بهتر کرد. در حالی که خوش‌بین بودن بر اساس استدلال‌های تاریخی هیچ اشکالی ندارد، باید به خاطر داشته باشیم که عملکرد گذشته لزوماً نشان دهنده نتایج آینده نیست، یا به عبارت دیگر ممکن است در نهایت گزاره بدنام «این بار فرق می‌کند» درست دربیاید. دو احتمال اصلی وجود دارد:
یک: درست مانند گذشته، شغل‌های بیشتری ایجاد می‌شود نسبت به آن‌هایی که از بین برود. این خوشبینانه خواهد بود. 
دوم: این بار ممکن است مشاغل بیشتری از بین برود، بنابراین اجرای چیزی مانند درآمد پایه همگانی می‌تواند حداقل به طور موقت ضروری باشد. هر چند که ممکن است کلیشه‌ای به نظر برسد، اما تنها کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که منتظر باشیم و امید به بهترین‌ها داشته باشیم، اما برای بدترین‌ها آماده شویم.