فردای اقتصاد: معمولا در همه جای جهان این‌گونه است که وقتی شما استعفای خود را می‌نویسید، ایمیلی از مدیر منابع انسانی به دستتان می‌رسد و شما را به مصاحبه‌ای درباره علل استعفایتان دعوت می‌کند. آیا شما این دعوت را می‌پذیرید؟ و اگر اینطور است با شخصی که به زودی کارفرمای سابق شما محسوب خواهد شد، در این بحث چقدر صادق خواهید بود؟ نشریه معتبر اکونومیست در مقاله‌ای این موضوع را مورد تحلیل قرار داده است. اکونومیست نوشت:
شرکت‌ها هم به مانند انسان‌ها نمی‌خواهند اشتباهاتشان را بپذیرند. به همین دلیل است که بسیاری از شرکت‌ها با استعفا مواجهه بدی دارند. این در حالی است که برگزاری مصاحبه برای استعفا می‌تواند به آن‌ها کمک کند تا عملکرد بهتری داشته باشند. مهم‌تر، فهم این موضوع که چرا کارکنان، شرکت را ترک می‌کنند، زمانی حیاتی می‌شود که بخواهید روند استعفای کارکنان بیشتر را متوقف کنید. استخدام و آموزش استعدادهای برتر برای شرکت‌ها هزینه زیادی دارد به‌ویژه برای شرکت‌هایی که در بخش خدمات فعال هستند. به همین دلیل هرآنچه که بتوان برای کاهش جریان خروج استعدادها از شرکت انجام داد، ارزشمند است. گرفتن نیروهای رقیب، بخشی از کار هر صنعت رقابتی است. بنابراین شناسایی عاملی که موجب می‌شود یک کارمند جذب شرکت دیگر شود، می‌تواند مفید باشد. کارکنان سابق یک شرکت که به خوبی و خوشی شرکت را ترک می‌کنند، می‌توانند در آینده نقش سفیر شرکت را ایفا کنند.
برای شرکت‌ها بهترین مصاحبه استعفا، آن مصاحبه‌ای است که اصلا انجام نشود. مطالعه‌ای که هاروارد بیزنس‌ری‌ویو انجام داده، به این نتیجه رسیده است که «باید حد اعلای سری مکالمات منظم برای حفظ کارکنان» در شرکت شکل گیرد. البته چنین تلاش‌هایی هر بار به نتیجه نمی‌رسد یا بهتر است بگوییم اغلب به نتیجه نمی‌رسد چون رفتن کارکنان حقیقتی از حیات شرکت‌هاست. برخی شرکت‌ها گفتگویی یک به یک را با مدیر فرد مستعفی انجام می‌دهند. برخی دیگر یک فرم آنلاین ارایه می‌کنند که گر چه کمتر جنبه شخصی دارد اما این فرصت را فراهم می‌کند تا به آسانی بازخوردها جمع‌آوری شوند. بهترین زمان برای چنین تبادل اطلاعاتی پس از هجوم احساسات اولیه اما قبل از تصمیم نهایی کارمند است. اطلاعات جمع‌آوری شده می‌تواند روشن‌کننده باشد. در برخی شرکت‌ها این اطلاعات در بین همه سطوح منتشر می‌شود تا به هیات مدیره برسد. این که یک کارمند مستعفی با چه انگیزه‌ای در ارایه این اطلاعات همکاری کند، مشخص نیست. حتی اگر قرار باشد از کارفرما شکایت کند، شاید وکیلش او را تشویق کند که کلا از حضور در مصاحبه استعفا، اجتناب کند. حتی شاید وسوسه‌انگیز باشد که همه را نادیده بگیرد و راه خود را بکشد و برود یا واقعا از کوره در برود. دایلان توماس در این بررسی می‌نویسد: «وقتی یک نفر پل‌های پشت سر را خراب می‌کند، چه آتش شیرینی برپا می‌کند.» اما اگر اجازه دهد همچون سوپاپ اطمینان بخار خارج شود و نگذارد فرسودگی شغلی و اشتباهات و مسایل کوچک جمع شوند، یک بازی تدریجی شکل می‌گیرد که در آن به مرور مسایل حل می‌شود.
به مانند هر جدایی‌ای، جدایی از یک کارفرما می‌تواند شامل تعارفاتی اینچنین باشد: مساله شما نیستید، مساله من هستم، یا اختتامیه‌ای اینچنین: تشکر بابت همه‌چیز. این فرآیند چه از طریق تماس تلفنی باشد، چه اپلیکیشن زوم، چه تماس یک به یک باشد چه در قالب فرم آنلاین، باید از گفتن آزادانه آنچه در ذهن‌تان است، خودداری کنید. در هر صورت بهتر است که بخاطر فصل جدید زندگیتان هیجان داشته باشید تااینکه بخواهید سخنان تندی درباره همکارانی بگویید که سال‌ها با شما بدتا کردند یا محدودتان کردند.
دیپلماتیک بودن روش ایمن‌تری است مگر اینکه باعث شود به ورطه ابتذال ریاکارانه‌ای فرو روید. این جمله بد است: «این محیط کار، سمی است.» اما این جمله بدتر است: «آنچه من در تیم رهبری مورد تحسین قرار می‌دهم، چشم‌انداز بلند مدت آن‌هاست.» برای اینکه تعادل درستی را رعایت کنیم، خوب است که گفتگوی استعفا را در عوض به عنوان یک ارزیابی عملکرد تلقی کنیم. خلاصه‌ای از بهترین نکات آن محیط کاری نقطه خوبی برای شروع است. توضیح اینکه چه چیزی شما را به سوی کارفرمای دیگر سوق داد بسیار سازنده است. ارایه پیشنهاداتی برای بهبود، منصفانه است. همیشه به خاطر داشته باشید که یادداشت‌های چنین مصاحبه‌هایی اسناد رسمی هستند که می‌توانند مورد بازبینی قرار گیرند. هر چه می کنید، نظرات توهین‌آمیز درباره کارفرمای پیشین خود در رسانه‌های اجتماعی منتشر نکنید.
وقتی دو طرف چیزی برای از دست دادن ندارند، یک مصاحبه خوب برای استعفا باید مشتمل بر احترام دوجانبه باشد. کارمندی که از چنین مصاحبه‌ای امتناع می‌ورزد، نشان می‌دهد که تحقیر شده است و غضب دارد. اما برای یک شرکت، این آخرین شانس است که احساس خوبی از خود برجای بگذارد. اگر تصمیم گرفته‌اید از شرکت جدا شوید، چرا به روش دوستانه این کار را نکنید؟
منبع: اکونومیست
نویسنده: فیلیپ کوگان
مترجم: شادی آذری حمیدیان