طی ۲۰ سال اخیر سهم اجاره‌بها از سبد هزینه‌های خانوار تهرانی از کمتر از ۴۰ درصد به حدود ۵۴ درصد رسیده است. چیزی که نشان می‌دهد تهرانی‌ها بیش از نیمی از درآمد خود را صرف اجاره مسکن می‌کنند.

طی این مدت در شرایطی کیفیت خوراکی‌ها هم کاهش یافته که سهم سبد خوراکی از کل هزینه‌کرد خانوار بیشتر هم شده. این اتفاق باعث شده تا مجموع سهم مسکن و خوراکی که تامین‌کننده نیازهای اولیه است از ۵۷ درصد در سال ۸۰ به ۷۴ درصد در سال گذشته برسد. چنین چیزی باعث شده سایر هزینه‌ها که عمدتا هزینه‌های رفاهی محسوب می‌شوند مدام آب رود و درآمد مردم تنها کفاف تامین کف هرم مازلو یا همان نیازهای اولیه را بدهد.

در چنین شرایطی هزینه‌های برای آموزش، تفریح، اسباب و اثاثیه منزل و پوشاک بین ۵۰ تا ۷۰ درصد کاهش یابد.

اما نکته عجیب‌تر وقتی است که هزینه‌های تهرانی‌ها را با سایر شهرستان‌ها مقایسه کنیم. به عنوان مثال تهرانی‌ها با درآمد تقریبا ۱.۵ برابری نسبت به میانگین سایر نواحی شهری کشور هزینه کمتری برای خرید لباس و اثاث منزل می‌کنند. یعنی پایتخت‌نشینان با وسایل فرسوده‌تری سر می‌کنند.