سواد اقتصادی/ دو نوع وام در کشورهای توسعه یافته

به عبارت ساده، وام‌های تضمین‌شده توسط وثیقه پشتیبانی می شوند، در حالی که وام‌های بدون وثیقه اینگونه نیستند؛ وثیقه دارایی متعلق به وام گیرنده است که وام دهنده می تواند در صورت عدم انجام تعهدات طرف مقابل، آن را در اختیار بگیرد. محبوب‌ترین نمونه‌های وام‌های وثیقه‌دار، وام مسکن و خودرو هستند. هنگامی که وام به علاوه‌ی سودش بازپرداخت شد، دارایی متعلق به شماست، اما اگر دیگر قادر به پرداخت ماهانه نباشید، وام‌دهنده می تواند خانه یا ماشین شما را توقیف کند. همچنین به خاطر داشته باشید که وام‌دهندگان اغلب از شما می خواهند که بیمه خانه یا خودرو را دریافت کنید تا اگر اتفاقی برای وثیقه افتاد، جبران آن را دریافت کنید. محبوب‌ترین نمونه‌های وام‌های بدون وثیقه، کارت اعتباری یا خطوط اعتباری است؛ برای چنین وام‌هایی هم وام‌دهندگان هنوز گزینه‌هایی مانند شکایت از شما به دلیل عدم انجام تعهدات مالی دارند، اما معمولاً روندی زمان‌بر و پیچیده‌ است. جدای از وثیقه، مهمترین تفاوت بین این دو نوع بدهی عبارتند از:

یک: نرخ بهره؛ از آنجایی که وام‌های بدون وثیقه برای وام‌دهندگان آشکارا ریسک بیشتری دارند، آن‌ها نرخ‌های بهره بالاتری را طلب خواهند کرد.

دو: مبلغ وام؛ در وام‌های بدون وثیقه مقداری که وام دهندگان مایل به ارائه آن هستند قطعا کمتر خواهد بود. به عنوان مثال، وام دهندگان قطعاً مایل نیستند وام بدون وثیقه‌ای به شما بدهند که به شما امکان می‌دهد خانه بخرید. شما به وام‌های تضمین‌شده برای مبالغ بالا نیاز دارید.

سه: انعطاف‌پذیری؛ وام‌های بدون وثیقه انعطاف‌پذیری بیشتری دارند، در حالی که وام‌های تضمین‌شده معمولاً برای یک خرید خاص، یک آپارتمان، یک موتور سیکلت، یک ماشین و غیره تأیید می‌شوند.

چهار: این که چه کسی می‌تواند واجد شرایط باشد؛ برای وام‌های بدون وثیقه معمولاً به چیزهایی مانند امتیاز اعتباری بهتر، وضعیت شغلی خوب، نسبت مناسب بدهی به درآمد و غیره نیاز دارید. با در نظر گرفتن همه چیز، وام‌های بدون وثیقه به دلیل هزینه‌های بالایشان بهترین گزینه موجود نیستند و برخی از مردم به دلیل استفاده از آن‌ها در مسیر بدهی ناپایدار قرار می‌گیرند. وام‌های تضمین شده معمولاً انتخاب مسئولانه‌تری هستند، اما مانند همیشه در مورد بدهی، «احتیاط» کلمه‌ای عمل‌گرایانه است.